Płótno nadal było białe, nie miałem nawet
pomysłu by coś namalować. Czyste kartki ze zwykłego bloku mnie skutecznie
odstraszały, a pergamin, czy moje najukochańsze płótno siało w moim sercu
wielką niechęć. Nie mogłem zebrać się w sobie, by coś narysować, czy namalować abstrakcję.
Jakoś wszystko mnie zablokowało.
Czerwcowy dzień był pełen promieni słońca,
złociste promienie przedzierały się przez zieleń liści, a błękit nieba zalewał
całą powierzchnie.
Dawno nie malowałem natury. Skupiałem się
bardziej na portretach, co uważałem za swoje dzieła, każde namalowane przeze
mnie obrazy starałem się w jakiś sposób kochać, bo samokrytyką bym niczego nie
osiągnął. Owszem, były takie dni, że ciskałem w siebie wiele wyzwisk,
krytykowałem się ostro, ale ta działka była przypisana mojemu mentorowi. Potrafił
powiedzieć mi, że coś mu się nie podoba, co mam zmienić, by obraz cieszył oko,
a nie je kuć.
Ludzie mnie określali jako niesfornego
dzieciaka. Przez to, że zatracałem się w swoim świecie, miałem swoje kręcone
blond włosy w nieładzie, co niektórzy uważali za urocze. Jakoś szczególnie nie
dbałem o swój wygląd – gdy gdzieś wychodziłem wciskałem się w byle jakie
ubranie, a włosy tylko raz przeczesałem szczotką. Moje kosmyki i tak układały
się w loki, dlatego jakoś szczególnie nie starałem się ich układać.
Malowałem odkąd pamiętam. Kochałem farby,
ołówki, płótno, i to, jak potrafiłem postrzegać świat. Czasem to co mnie
otaczało aż nazbyt mnie inspirowało i póki nie skończyłem, zarywałem noce.
Dlatego w ten czerwcowy dzionek siedziałem
na wiklinowym krześle i na każdą okazję miałem swój szkicownik.
Ptaki.
Zmrużyłem oczy, by zobaczyć je dokładniej.
Promienie częstowały mnie swoją jasnością, ale pomiędzy nimi dostrzegłem to,
czego najbardziej pragnąłem.
Dwa ptaki.
Wena we mnie rozpaliła się nagle, tak, że
niewiele myśląc, złapałem za atrament i szkicownik. Ruchy i ukradkowe
spojrzenia były zapisane we mnie, obraz z mojej głowy przelewałem na papier,
starając się otworzyć jak najdokładniej kształty i ekspresje. Nie chciałem tego
zniszczyć, choć wiedziałem, że jeden niewłaściwy ruch atramentem zniszczy całą
pracę.
Kochałem rysować, nawet dla siebie. Moje
prace nie były jakoś szczególnie znane, po prosu były. Ważne, że ja byłem szczęśliwy.
I ja sam doszedłem do takie wniosku.
Nie robiłem tego dla innych, czy dla
rozgłosu, po prostu robiłem to, co kochałem najbardziej.
**
Miniaturka. Kocham pisać tak małe rzeczy, bo są najbardziej praktyczne. Poza tym, główny bohater odnosi się do mnie, bo ja także rysuję, i wiem, jaką radochę mi to sprawia.W każdym razie, dziękuję wszystkim którzy już tu zawitali. Oddaję wam pierwszą miniaturkę.
